Huilende jongen

Deze foto kwam ik tegen en laat me niet meer los.....
Een huilende jongen met een traan. Gisteren werd ANP-fotograaf Robin Utrecht in het Tropenmuseum in Amsterdam uitgeroepen tot winnaar van de National Geographic-fotowedstrijd in de categorie ‘Mens’. Utrecht won de prijs met een prachtig ingetogen portret dat hij begin dit jaar maakte toen hij op reportage het besnijdenisritueel binnen de Xhosa-stam in Zuid-Afrika vastlegde.

Het oordeel van de jury:

„Deze opname heeft alle elementen van een fotografisch cliché in zich. Toch slaagt de fotograaf erin het beeld te verheffen tot een niet-sentimenteel, krachtig journalistiek portret dat mede door de gesloten ogen vragen oproept.”

Waarom benadrukt de jury dat de foto van Utrecht neigt naar een cliché (denk aan de zigeunerjongen met de traan) maar toch ‘niet-sentimenteel’ is?
De stijl van het winnende beeld van Utrecht doet sterk denken aan de sobere foto waarmee de Canadese fotograaf Finbarr O’Reilly in 2005 de World Press Photo (WPP) won. Op dat close-up portret zie je hoe in een noodvoedingskliniek in de stad Tahoua in Niger de ondervoede eenjarige Alassa Galisou zijn vingertjes tegen de lippen van zijn moeder drukt. Het beeld is krachtig, simpel, schrijnend.



Een jaar later zette WPP ineens een andere koers in toen het de Amerikaanse fotograaf Spencer Platt liet winnen met een foto van jonge Libanezen die fotograferend met hun mobieltjes door een wijk rijden in Zuid-Beiroet die is verwoest door Israëlische bombardementen. Een Nederlands jurylid beargumenteerde de keuze met de opmerking dat de jury dat jaar iets anders wilde „dan het stereotiepe beeld van mensen in nood.”

Fotografie moest indirect op de emoties werken. Een foto moest de toeschouwer prikkelen tot na- en doordenken. Dat dit nog de norm is, blijkt ook uit de meest recente keuze van WPP: een afstandelijke, filmische opname van protesterende Iraanse vrouwen die leuzen tegen het regime roepen vanaf het dak in Teheran.

Maar nu mag het dus weer: de pure emotie. Of toch niet? De jury van de National Geographic fotowedstrijd komt er niet helemaal uit. De keuze onderstreept wel dat de fotografiewereld zich in een soort postmoderne knoop heeft gedraaid: niemand durft nog ferme uitspraken te doen over een foto.

Het wachten is op het jurylid dat openlijk durft toe te geven te worden ‘geraakt’ door een beeld.

Nou, ík ben in ieder geval "geraakt" door deze afbeelding.
Als ik mijn ogen sluit zie ik het steeds weer voor mij.... net als de afbeelding van het Pakistaanse meisje uit de National Geografisc van jaren geleden. Een soort Deja vu!

Borstkanker

Deze maand, naast woonmaand ook al een aantal jaren borstkankermaand,
kreeg ik het autobiografische boek in handen van Marja Bosma, genaamd "Ik...borstkanker?!". Zij vertelt het hele proces, van diagnose borstkanker tot en met de laatste controle na haar reconstructie in een heel eigen stijl



Ik heb het boek in één ruk in een uur uitgelezen en er komt voor mij, die dit (helaas) alweer 9 jaar geleden, aan eigen lijf heeft ondervonden, heel veel herkenbaarheid in voor,vooral in het eerste gedeelte. Jammer, dat ze weinig emotie gebruikte. Het tweede deel, de reconstructie was te langdradig en weer te uitgebreid.
Eén en ander speelde zich zowel voor haar als voor mij ook nog eens af in hetzelfde ziekenhuis.

Hieronder de tekst uit het bieblog van Bibliotheek Hengelo ter illustratie:

Ongeveer één op de acht vrouwen in Nederland krijgt borstkanker. Als je het niet zelf krijgt, ken je meestal wel iemand in je (nabije) omgeving die het heeft (gehad). Marja Bosma was één van die vrouwen. Eind 2004 ontdekte ze onder de douche een bobbeltje in haar borst. Tweeënhalve week later was ze een borst kwijt. Haar vriendin gaf haar een schriftje waarin ze alles op kon schrijven wat ze maar wilde gedurende de tijd dat ze ziek was.
Haar verhaal is deze week in boekvorm verschenen met als titel Ik....borstkanker?! Marja geeft met dit boek een heel persoonlijk kijkje in de twee jaren waarin zij haar borstkanker overwon en een borstreconstructie onderging.

Het is een openhartig en dapper boek geworden over haar strijd tegen borstkanker. Het bruist van kracht, moed en doorzettingsvermogen maar ook er een leven is na borstkanker! Voor iedereen die zelf óf in zijn nabije omgeving te maken heeft (gehad) met borstkanker, is dit boek de moeite waard.

Haar huisarts schrijft over dit boek:
"Als huisarts kom je regelmatig in aanraking met alle facetten die patiënten kunnen doormaken na de diagnose mammacarcinoom. Dit is voor iedere patiënte een persoonlijk drama, waar je een lange weg moet doorlopen van therapieën vol onzekerheid. Ik heb grote bewondering voor de manier waarop Marja met haar ziekte is omgegaan. Zij is het verdriet niet uit de weg gegaan, heeft gevochten voor herstel na alle behandelingen en de ultieme reconstructie. Uiteindelijk heeft zij het vastgelegd in dit boek, waardoor lotgenoten en behandelaars geholpen kunnen worden."


Gisteravond was ze in bibliotheek Hengelo waar ze werd geïnterviewd door Ingrid Bosman (zij had zich goed voor bereid en stelde de juiste vragen; mijn complimenten!) en werden tussendoor om het beeld te versterken, scenes uit de "Nymfen" opgevoerd waarbij 4 zussen spelen dat er één borstkanker had gehad en wat dit zoal teweeg bracht in de verhouding onderling. Erg treffend en aanvullend!
Ondertussen las Marja betreffende stukjes voor uit haar boek.
Al met al was het een goede avond al ging ik wel met hoofdpijn naar huis en ben ik afgelopen nacht erg aan het dromen geweest.
Je komt er schijnbaar nooit helemaal van los.

Terwijl ik voorafgaand aan de lezing, thuis nog een aantal bladzijden doorlas, kreeg ik telefoon en bleek dat de vrouw van een goede vriend te horen had gekregen dat ze borstkanker had en zeer binnenkort geopereerd zal worden.
Wat een weg heeft zij nog te gaan.

Hoe vreemd kan het lopen....over lopen gesproken....


Ik ben net terug van een lange wandeling met lunch bij Den Haller in Diepenheim, samen met een vriendin die nu net 4 weken de chemo's i.v.m. borstkanker achter de rug heeft.
We hadden elkaar weer heel wat te vertellen...

Als dit geen toeval is???

Roombeek Enschede 2010

Zo zag de wijk eruit nadat de verwoestende vuurwerkramp plaatsgevonden had





Nadat het 10 jaar geleden was, op 13 mei 2000, vandaag terug gegaan naar Roombeek om de wederopbouw van deze wijk te zien


Na de vuurwerkramp van 13 mei 2000 in Enschede, hebben Architecten, ondernemers, gemeente Enschede, burgers en nog veel meer mensen en organisaties, uitstekende prestaties verricht. Indrukwekkend is het om door de Wijk Roombeek te lopen. Historie en toekomst van architectonische gebouwen zijn samen gesmolten en een harmonie van kunst en cultuur geworden. Het erfgoed van Roombeek is in alle glorie herrezen. Hier is een woonwijk gebouwd waar heel Nederland trot op kan zijn.

Wie iets van de oudste geschiedenis wil zien, moet naar een van de modernste gebouwen van Roombeek.

Meer dan 40 hectare stad werd volledig verwoest. Het menselijk leed en de materiële schade waren niet te overzien. Alleen door iedereen aan bod te laten komen in een participatieproces, kon de wederopbouw van het gebied ter hand worden genomen. Samen bouwen aan een nieuwe toekomst. Op basis van dit leidende principe wordt met grote veerkracht gewerkt aan de herontwikkeling van Roombeek. Een wijk om terug te keren en een wijk met hernieuwde toekomstwaarde. Waarbij stedenbouwkundige Pi de Bruijn een bepalende factor is voor de onvergelijkbare kwaliteit van de wijk. Er is nu 62 hectare voor wonen, ondernemen, ontspannen, horeca, cultuur, architectuur en onderwijs, op een steenworp afstand van de binnenstad van Enschede.

De industriële gebouwen die behouden worden, houden de herinnering aan het textielverleden van Roombeek levend. Hergebruik van deze oude gebouwen levert een bijdrage aan de historische verankering van de nieuwe wijk Roombeek in Enschede.
De RoomBeek Een andere vorm van inpassing van een stukje historie in de nieuwe wijk is het weer bovengronds brengen van de RoomBeek die vroeger vanuit Roombeek richting Hengelo stroomde.

Ik was onder de indruk. Hier is een woonwijk gebouwd voor 4000 burgers, die alle voorzieningen heeft die men zich wensen kan. Waar historie en toekomst hand in hand gaan en elkaar omarmen dat zijn weerga niet kent. Voor meer dan 900 miljoen euro is geïnvesteerd en het gaat nog door. Dat uit een ramp nieuwe voorspoed en leven kan ontstaat is hier bewezen.

Het is aan te raden om een bezoek te brengen aan Roombeek, maar dan onder begeleiding. Wij hebben een kleine drie uur doorgebracht ons laten informeren en zijn de woonwijk in gegaan waar we dit kunstwerk mochten aanschouwen. Er is een Museumlaan, maar heel de woonwijk is een groot museum.



Het is een imposant, zwart en vreemd gevaarte aan de Renbaanstraat in Roombeek. Fietsers en automobilisten kijken dan ook op wanneer ze langzaam voorbij het huis van de architecten Michiel de Wit en Hein Jan Geerdink rijden. De woning van de twee is het langstdurende project in het vernieuwde Roombeek.

Middenin de wijk is de vuurwerkkrater een kunstwerk op zich, hier zijn geen woorden bij nodig. Een stille getuige..... en een aandenken aan iets dat nooit vergeten mag worden!

Antonie Kamerling

Vanmiddag kwam het bericht dat Antonie Kamerling een eind aan zijn leven heeft gemaakt nadat hij al regelmatig aangegeven had, aan zware depressies te lijden.
Jammer, zo'n bevlogen aimabel iemand, die nog veelvuldig mooie rollen in films had kunnen vertolken....

"Mooie muziek komt uit de hemel"
Bovenstaand citaat is afkomstig van Antonie. Hij deed de uitspraak twee jaar geleden toen hij in het Klassieke Hart (AVRO) over zijn favoriete klassieke muziek vertelde.

Helaas heeft dit citaat nu een bittere nasmaak gekregen en weet hij hopenlijk dat de hemel ook écht goddelijk is.
Van "Erbarme dich" van Bach kreeg hij altijd een enorme brok in de keel, vandaar de keuze van dit muziekstuk




Adieu, Antonie!!

Natuurfotografie

Hoe mooi en simpel kan het zijn....





Er zijn zoveel machtig mooie wonderen te ontdekken, overal om je heen. De natuur barst van het bijzondere, het unieke, het wonderlijke, het spectaculaire, het leuke, het tedere, het verrassende.
Je moet er alleen oog voor krijgen.

Neil Young

Eind zeventiger jaren, kwam de muziek van Neil Young op mijn pad.
"Harvest" was één van mijn eerste lp's die ik op mijn kamer vaak beluisterde.



Ondertussen ben ik hem aardig blijven volgen en dan vooral de wat rustige, akoestische ballads met het specifieke stemgeluid spreken tot mijn verbeelding.

Onlangs is er van hem een nieuwe cd verschenen, getiteld "La Noise".
Maar waar je Harvest (1972) of Silver & Gold (2000) op kan zetten terwijl je visite ontvangt, is Le Noise een solo-album dat je absoluut niet ongemerkt voorbij kan laten trekken. De versterkte gitaar en stem van Young werd door Lanois zodanig overstuurd en bewerkt dat de echo’s en ruis je om de oren vliegen. Het geeft de typische Young-composities iets extra’s. Precies op het moment dat de cd zijn verrassingeffect dreigt te verliezen verschijnt daar het grotendeels met rust gelaten juweeltje "Love And War".

De meeste nummers vind ik te heftig maar deze single is prachtig om naar te luisteren.....
De oude rakker is het nog niet verleerd; gelukkig maar!